Vandaag werd ik verrast door een cliëntje van 4 jaar. Het is meivakantie en rustig in de praktijk, alle tijd om me voor te bereiden en verslagen te schrijven. Ik zit dan ook nietsvermoedend en rustig te typen achter de computer wanneer het jongetje met zijn moeder en broertje binnenkomt.
Hij staat meteen vrolijk lachend in de gang te zwaaien met een bloemetje in een roze potje en roept: “Hoi, ik ben er weer, deze is voor jou!” En hij rent de kamer in om het plantje aan mij te geven. Ik pak het aan en check nog even of het echt voor mij is. “Ja,” zegt hij “die is voor jou”. Zijn moeder vertelt dat hij het bloemetje zelf heeft uitgekozen toen ze bij de winkel waren. “Die moeten we dan maar een mooi plekje geven straks, maar nu zetten we hem eerst even op de tafel”. Het plantje wordt op tafel gezet en hij komt zelf ook aan tafel zitten.
Ik vraag: “waarom heb je een plantje voor me meegebracht?” “Gewoon omdat ik je heel lief vind”. Het plantje heeft een mooi plekje in de vensterbank gekregen. Dank je wel!